ارزیابی ماده 27 قانون برنامه چهارم توسعه جمهوری اسلامی ایران

همراه با افزایش بیکاری در کشور طی سال های پس از انقلاب و بخصوص در دو دهه ی 70 و 80، دولت ها به منظور کاهش بیکاری اقدام به اجرای سیاست های فعال بازار نیروی کار کرده اند. این سیاست ها را می توان به سه دسته تقسیم کرد: 1- آموزش نیروی کار2-خدمات اشتغال3- خلق شغل. در برنامه ی چهارم توسعه ی کشور و مطابق ماده ی 27، دولت مکلف شده بود که در سیاست های فعال از نوع دستمزدهای سوبسیدی و اعطای وام و اعتبار به کارفرمایان برای ایجاد فرصت شغلی مداخله کند. در این تحقیق تلاش شده است که به ارزیابی این ماده ی قانونی طی سال های 88-84 پرداخته شود. روش مورد استفاده در این مطالعه روش اقتصادسنجی پانل دیتا بوده است که با استفاده از داده های مربوط به 30 استان کشور طی سال-های88-84 صورت گرفته است. متغیرهای مستقل مدل مورد نظر، میزان پرداختی های دولت تحت ماده ی 27 قانون برنامه ی چهارم توسعه، تولید ناخالص داخلی سرانه و جمعیت فعال بوده است و متغیر وابسته ، نرخ بیکاری در نظر گرفته شده است و سعی بر آن بوده است که میزان تأثیر این پرداختی ها برروی نرخ بیکاری سنجیده شود. پس از برآورد مدل رگرسیونی مورد نظر به روش اثرات ثابت(gls) و مشاهده ی نتایج حاصل از آن، باید بیان کرد که، مبالغ پرداخت شده تحت ماده ی 27 قانون برنامه ی چهارم توسعه اثر معنی دار و منفی برروی نرخ بیکاری داشته اند و این موضوع نشان دهنده ی این خواهد بود که با افزایش میزان پرداختی ها نرخ بیکاری کاهش یافته است. نتایج دیگر حاصل از تحقیق حاضر این بوده است که همراه با افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه، بیکاری بصورت معنی داری کاهش یافته است و همچنین با افزایش جمعیت فعال، نرخ بیکاری بصورت معنی داری افرایش یافته است که کاملا با مبانی نظری موجود تطابق دارد.